تصميم چين براي بستن كارخانه‌هاي كوچك و قديمي مس مي‌تواند در نهايت موجب افزايش و حتي ظرفيت مازاد شود. واحدهاي ذوب كوچك‌تر به طور لجام‌گسيخته به ظرفيت‌هاي خود مي‌افزايند؛ در حالي‌كه واحدهاي ذوب بزرگ‌تر به مدرنيزاسيون و بازسازي خود مي‌پردازند يا به واحدهاي توليدي جديد خود اضافه مي‌كنند كه فرصتي براي بسته شدن واحدهاي توليدي براي پكن به‌دست نمي‌آيد.

چين گفته است كه مي‌خواهد 117 هزار تن از ظرفيت توليد مس و 339 هزار تن از ظرفيت آلومينيوم، 113 هزار تن از ظرفيت روي و 243 هزار تن از ظرفيت سرب خود بكاهد. شكي نيست كه پكن قادر به اين اقدام خواهد بود. مدير انجمن صنايع فلزات غيرآهني چين (CNIA) مي‌گويد: به‌نظر مي‌رسد كه پكن در اين زمينه تصميم قاطعانه‌اي گرفته است و تمامي دولت‌هاي استاني از هيچ كوششي دريغ نخواهند كرد. اما دقيقا همين تصميم‌گيري براي كاهش مجموعا 812 هزار تن از ميزان توليد فلزات پايه است كه واحدهاي ذوب را تشويق مي‌كند كه سريع‌تر از قبل به ظرفيت‌هاي خود بيافزايند. يك تحليل‌گر در شانگهاي مي‌گفت: اين واحدهاي ذوب براي اينكه تعطيل نشوند، اقدام به مدرنيزاسيون و بازسازي فن‌آوري‌هاي خود كرده‌اند و در كنار آن به ظرفيت‌هاي خود مي‌افزايند. واحدهاي ذوب در استان شاندونگ نمونه‌هاي خوبي در اين خصوص هستند، اكثر واحدهاي ذوب در حال حاضر داراي ظرفيت توليد مس به ميزان 200 هزار تن در سال هستند؛ اما همه در نظر دارند كه آن را به 400 هزار تن در سال در آينده نزديكي افزايش دهند. اگرچه واحدهاي ذوب چيني همواره در مورد هزينه‌هاي پايين‌تر فرآوري و تصفيه مس (TC/RCs) شكايت مي‌كنند، اما از طرف ديگر آنان فعالانه مي‌خواهند ظرفيت‌هاي خود را بعضا به‌دليل نياز دولت‌هاي استاني براي دستيابي به رشد سود توليد ناخالص داخلي افزايش دهند. هزينه‌هاي نقد فرآوري و تصفيه مس حدود 10 دلار در هر تن يا يك سنت در هر پوند براي چندين ماه بوده است؛ در حالي‌كه قيمت پايه سالانه 2010 با 38 درصد كاهش به 7/46 دلار يا 67/4 سنت تنزل پيدا كرد.